Reporter, eksplorator, odkrywca źródła Amazonki, od pół wieku przemierza peryferie świata. Twórca survivalu w Europie, jest powszechnie uznawanym autorytetem w dziedzinie przetrwania. Ambasador Polski na wszystkich kontynentach, mieszka we Włoszech, ale trochę i w Polsce. Zyskał rozgłos w 1975 r. pokonując samotnie szalupą ratunkową Atlantyk w roli dobrowolnego rozbitka. To 44-dniowe doświadczenie wykorzystali badacze z NASA, zainteresowani problematyką izolacji i granic ludzkiej wytrzymałości.

Dwa lata pływał jako oficer na statkach „tanich bander”, potem pracował w afrykańskich kopalniach złota i diamentów. Widział więcej niż legendarny Marco Polo, kierował wieloma wyprawami poza granice znanego świata w poszukiwaniu osobliwości ginących cywilizacji. Przecierał szlaki na Borneo i Nowej Gwinei. Jest weteranem Sahary, stawił czoła podczas morderczej trawersaty pustyni Taklamakan, której nazwa oznacza „jeśli wejdziesz, nie wyjdziesz”. Jak mało kto poznał najdalsze kresy Syberii, prowadził w skrajnie niskich temperaturach pionierską ekspedycję na biegun zimna w Jakucji. Najczęściej podróżował w stylu XIX-wiecznych odkrywców: na wielbłądach, jakach, słoniach, bądź reniferowymi zaprzęgami, piechotą, chińskim sampanem czy indiańskimi pirogami. W 1994 r. dotarł w Górnym Orinoko do Janomami nie utrzymujących kontaktu z zachodnią cywilizacją.

Uczył kosmonautów strategii przetrwania w skrajnie surowych i niegościnnych środowiskach. Podobne zajęcia prowadził  w cyklu pozarządowego programu dla jednostek antyterrorystycznych (Grom, Policja, Straż Graniczna) oraz szkolił kadry menadżerskie w przekraczaniu barier osobowości w warunkach krańcowego obciążenia. W Centrum Formacji Misyjnej przygotowuje do trudnej pracy duchownych wyjeżdżających na odległe od cywilizacji placówki.

W 1996 r. jego naukowa ekspedycja ustaliła źródło Amazonki, rozwiewając tym samym kontrowersje, co do miejsca narodzin największej rzeki świata. Dziś stoi tam obelisk z tablicą upamiętniającą odkrycie. Przy tej okazji minister kultury Bogdan Zdrojewski napisał: „dokonanie polskiego podróżnika było szczególnie niezwykłym w globalnym wymiarze, dobitnie podkreślającym rolę, jaką odgrywała i wciąż odgrywa Polska na mapie świata”.

Z rekomendacji Thora Heyerdahla, w 1994 r. Królewskie Towarzystwo Geograficzne w Londynie przyjęło go do swojego grona.    

We Włoszech o jego szkole przetrwania powstał film fabularny Noi uomini duri (Twardziele).

Pałkiewicz w 1994 r. kierował na Syberii międzynarodową Misją ekologiczną kosmonautów (patronat prezydenta Borysa Jelcyna) przeciwko agresji człowieka w integralność przyrody. W 2013 r. przypomniał o chlubnym polskim dziedzictwie narodowym na kresach państwa rosyjskiego (wyprawa Szlakiem polskich badaczy Syberii), przy okazji podejmując wywołujący emocje temat normalizacji stosunków dobrosąsiedzkich oraz budowy mocniejszych więzi międzyludzkich. W Pietropawłowsku Kamczackim dobił się czegoś, o co bezskutecznie zabiegali polscy dyplomaci, otrzymał zgodę gubernatora na zawieszenie w centrum miasta tablicy pamiątkowej poświęconej Benedyktowi Dybowskiemu.  

W latach 2003-2004, na zlecenie polskiego rządu Jacek Pałkiewicz uczestniczył na Bliskim Wschodzie w delikatnych misjach, związanych z zapewnieniem  bezpieczeństwa w tym rejonie świata.

Był zaangażowany w działalność opozycyjną. Po ogłoszeniu stanu wojennego zorganizował we Włoszech centrum pomocy humanitarnej. Po dostarczeniu do Polski kilkunastu transportów zamknięto mu wjazd do kraju i za „wrogą działalność” umieszczono w rejestrze Połączonego Systemu Ewidencji Danych (PSED) z centralą w Moskwie, gdzie katalogowano największych w państwach Układu Warszawskiego wrogów komunistycznego systemu.

Wykładowca akademicki (także na licznych uczelniach w Azji Środkowej, w Peru, we Włoszech) był tematem prac dyplomowych i magisterskich. Postać wielowymiarowa, obywatel świata i jego odkrywca. Stojąc ponad wszelkimi podziałami politycznymi,  odważnie wyraża mało poprawne poglądy.

Honorowy ambasador Mazur w ramach światowego konkursu na „7 Nowych Cudów Natury” (2011 r.). Kraina Wielkich Jezior w globalnej konfrontacji (477 konkurentów) uplasowała sie w drugiej siódemce unikatowych klejnotów przyrody, tuż za złotą listą Cudów Natury. Prześcignęła takie turystyczne giganty jak Malediwy czy Galapagos czy Wielki Kanion Kolorado.

W 2007 r. został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Prymasowskim Zasłużony w Posłudze dla Kościoła i Narodu. Papież Benedykt XVI uhonorował go krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice (Dla Kościoła i Papieża) za „wybitny dorobek w promocji człowieka i zaangażowanie w pracę charytatywną oraz edukacyjno-wychowawczą”. W 2014 r. został nagrodzony odznaczeniem Bene Merito (Dobrej Zasługi) nadanym przez ministra spraw zagranicznych „w dowód uznania za istotne osiągnięcia promujące na różnych polach nasz kraj na świecie”. W rok później, za „imponujące dokonania badawcze na świecie”, został wyróżniony przez B.   Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Posiada także odznaczenie Oficera Orderu Zasługi Republiki Włoskiej.

W 2019 r. Szkoła Podstawowa w Mostach na przedmieściu Lęborka przyjęła jego imię na swojego patrona.

Wokół człowieka – instytucji, wielowymiarowej postaci Pałkiewicza, narosło sporo legend. Deklaruje się osobą całkowicie apolityczna, często występując ponad podziałami. Głoszone bezkompromisowe poglądy nieraz przysparzają mu wrogów, niektórzy przyklejają nawet łatkę rasisty i ksenofoba. Ze względu na kłującą oczy niepoprawność polityczną, elity polityczne nie darzą go zbytnią sympatią. Wytyka brukselskim biurokratom hipokryzję i posuniętą do granic absurdu zasadę poprawności politycznej wobec islamskiej inwazji, która „niszczy rodzimą kulturę, degraduje narodowe normy i marginalizuje rolę religii oraz wartości zachodniej demokracji”.  Nie bez kozery ciąży na nim od kilkunastu lat kara śmierci wydana przez Al Kaidę. Za książkę „Dubaj, prawdziwe oblicze” został zaocznie skazany w Zjednoczonych Emiratach Arabskich na 6 lat więzienia.

Autor ponad 30 książek, w 1998 r. otrzymał główną nagrodę „Bursztynowy Motyl” za najlepszą książkę podróżniczą roku (Terra incognita-Wyd. Bellona). Przewodnik po polskiej literaturze pięknej od XVI do XXI wieku 500 polskich książek, które warto w życiu przeczytać (Muza 2012) zaliczył Syberię Jacka Pałkiewicza do tych pozycji, które z różnych powodów wypada znać. W 2014 r. znalazł się na czwartym miejscu w rankingu (wg. Press) polskich autorów książek, którzy mają na koncie najwięcej przekładów swojej twórczości. Bestsellerowa Syberia i Pasja życia, które doczekały się kilkunastu wydań, inspirują dwa pokolenia  polskich podróżników.

Przez kilkanaście lat pracował w mediolańskim Corriere della Sera. Najbardziej niezależny dziennikarz polski, którego teksty można czytać w Rzeczpospolitej, PlusieMinusie, Polska Times, Przeglądzie, Sieci, Do Rzeczy, Niedzieli. Ostatnią książkę Palkiewicz.com reklamowali m.in. A. Kwaśniewski, J. Owsiak,  Z. Boniek, kard. K. Nycz, R. Terlecki, B. Komorowski, W. Kosiniak-Kamysz i wielu innych.

Jego dorobek można prześledzić na www.palkiewicz.com i w biografii Pałkiewicz, droga odkrywcy, autorstwa Andrzeja Kapłanka.     

Kontakt e-mail: jacek@palkiewicz.com